Η ημέρα που ξημέρωσε δεν είναι σαν όλες τις άλλες. Στην ιστορία του Ολυμπιακού κι όχι μόνο, η 8η Φεβρουαρίου δεν είναι ποτέ η ίδια μετά το 1981. Κανείς δεν ξεχνά, τα δάκρυα δεν στερεύουν ποτέ.
Πόσω μάλλον στη Θύρα 7. Τη θύρα της ομάδας μας που την αποφράδα εκείνη ημέρα έχασε 21 από τα παιδιά της. Όλοι δεσμεύτηκαν ότι δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, από τη στιγμή που τα μαύρα καθίσματά της θα μένουν για πάντα κενά. Ή καλύτερα, κενά από φυσική παρουσία, καθώς οι άγγελοί μας δεν λείπουν από κανέναν αγώνα της ομάδας μας.
Η 7η Φεβρουαρίου μόλις μας «αποχαιρετούσε» και η επέτειος της τραγωδίας έκανε τα πρώτα της «χρονικά» βήματα. Παναγιώτης Τουμανίδης, ετών 14. «ΠΑΡΩΝ» και μία φωτοβολίδα ταξίδεψε στον ουρανό. Κώστας Σκλαβούνης, ετών 16. «ΠΑΡΩΝ» κι άλλη μία έσπευσε να συναντήσει τον δικό της κάτοχο. Το προσκλητήριο νεκρών συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο κι ολοκληρώθηκε με 21 φωτοβολίδες – μία για κάθε αδικοχαμένη ψυχή – να διακρίνονται στον ουρανό. Ήταν το φινάλε που επέλεξε η Θύρα 7 για να τιμήσει τα αδέλφια μας σε μία συγκινητική τελετή που οργάνωσε το βράδυ της Παρασκευής στο «Γ. Καραϊσκάκης».
Η ιστορική θύρα άνοιξε, όχι στο πλαίσιο ενός αγώνα, αλλά για να υποδεχθεί τους οπαδούς που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Ο κόσμος είχε αρχίσει να συρρέει από τις 21:30 και μέχρι τις 23:00 που ξεκίνησε η προβολή βίντεο στα μάτριξ, χιλιάδες είχαν πάρει τη θέση τους στην κερκίδα.
Τα φώτα έσβησαν και μέσω των βίντεο θυμηθήκαμε τα πάντα: την πορεία της ομάδας μας μέχρι τη δόξα, τη σημασία της για τον Πειραιά, τον κόσμο που τη συνοδεύει σε κάθε της βήμα και φυσικά την τραγωδία που τη σημάδεψε: τη μοναδική μαύρη σελίδα στην ιστορία της. Οι μαρτυρίες των επιζώντων, αλλά και των συγγενών των θυμάτων έκαναν ξανά τα μάτια να βουρκώσουν, ενώ κατά διαστήματα ακούγονταν θερμά χειροκροτήματα.
Όταν το αφιέρωμα ολοκληρώθηκε, οι οπαδοί άρχισαν να τραγουδούν δυνατά τον ύμνο της ομάδας και συνθήματα για τους νεκρούς και τον Θρύλο. «Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε», «Θρύλε, θυμήσου, πρωταθλητή σε θέλουνε ακόμα κι οι νεκροί σου»…
Παράλληλα, στα 21 μαύρα καθίσματα, άναψαν 21 δάδες, σχηματίζοντας τον αριθμό 7, ενώ το ψηφιακό ρολόι στα μάτριξ μετρούσε αντίστροφα για τη νέα ημέρα.
Όταν αναγράφηκε το 00:00, όλοι κράτησαν ενός λεπτού σιγή και στη συνέχεια ξεκίνησε η ανάγνωση των ονομάτων των νεκρών. Για κάθε όνομα, μία φωτοβολίδα ταξίδευε στον ουρανό, με τη διαδικασία να ολοκληρώνεται με ζεστά χειροκροτήματα και συνθήματα.
«Θρύλε για σένα, πνιγήκαμε στο αίμα. Τα χρόνια περνάνε, ποτέ δεν σας ξεχνάμε»…
Για να δείτε το σχετικό photostory πατήστε ΕΔΩ.
Για να δείτε το σχετικό video πατήστε ΕΔΩ.
